കൈപ്പത്തി

പുറത്ത് നിര്‍ത്താതെ നിലവിളിക്കുന്ന ഫയര്‍ അലാറം കേട്ടിട്ട് പേടിയൊന്നും തോന്നിയില്ല. ആവശ്യമുള്ളപ്പോഴൊന്നും  ഒരലാറവും മുന്നറിയിപ്പ് തന്നിട്ടില്ല, ഇതും മോക്ക്‌ ഡ്രില്ലാവാനെ തരമുള്ളൂ. ബോയിലര്‍ റൂമില്‍ കേറി, പ്രശ്നങ്ങളൊന്നുമില്ല എന്നുറപ്പു വരുത്തിയിട്ട് പുറത്തേക്കിറങ്ങി. അസംബ്ലി പോയന്‍റില്‍ ഏതാണ്ടെല്ലാവരും എത്തിയിട്ടുണ്ട്. അരികെയുള്ളോരു  മരച്ചുവട്ടില്‍ കുടയും ചോറ്റുപാത്രവും ഒളിപ്പിച്ച്, ഞാനും ആ കൂട്ടത്തിലേക്ക് ലയിച്ചു. സുരക്ഷാ ഉദ്യോഗസ്ഥര്‍ക്ക് ആറു മാസം കൂടുമ്പോള്‍ പണിയെടുക്കാന്‍ കിട്ടുന്ന ഏക അവസരമാണ്, അതവര്‍ നന്നായി ആഘോഷിക്കുന്നുമുണ്ട്. കമ്പനിയില്‍ പുതുതായി ചേര്‍ന്നവരെല്ലാം മുന്‍നിരയില്‍ തന്നെ നിലയുറപ്പിച്ചിട്ടുണ്ട്. മീനസൂര്യനോട് കെറുവിച്ച് മനസ്സില്ലാമനസ്സോടെ ഞങ്ങള്‍ കുറച്ച് പേര്‍ ഏറ്റവും പുറകിലും.


പണ്ട് എന്തെങ്കിലുമൊരു ജോലി തട്ടികൂട്ടാനുള്ള തത്രപ്പാടില്‍, ഫയര്‍മാന്‍ സര്‍ട്ടിഫിക്കേറ്റ്‌ കോഴ്സിന് തലവെച്ച് കൊടുത്തിട്ടുണ്ട്. ഇപ്പോഴോര്‍ക്കുമ്പോള്‍ അതെല്ലാം കഴിഞ്ഞ ജന്മത്തിലെന്ന പോലെ, മറന്ന് മങ്ങിയ ചില ഓര്‍മ്മകള്‍ മാത്രം. ആ കോഴ്സ് തീരാനൊരു മാസം ബാക്കിയുള്ളപ്പോഴാണ്, നാട്ടില്‍ തന്നെ റിഫൈനറിയില്‍ ജോലി ശെരിപ്പെട്ടത്. കോഴ്സ്‌ പൂര്‍ത്തിയാക്കാതെ നിര്‍ത്തേണ്ടി വന്നതില്‍ വലിയ വിഷമം തോന്നിയിരുന്നുവന്ന്. ജീവിതത്തിലും  ജോലിയിലും ഒരിക്കലും ഉപയോഗിക്കേണ്ടി വരാത്ത പാഠങ്ങളാണ് അതുവരെയും പഠിച്ചതെന്ന് പിന്നീടാണ് മനസ്സിലായത് . ബോയിലര്‍ റൂമിന്‍റെ തൊട്ട് പുറത്തുള്ള കസേരയില്‍ ചിന്തകളെ നായാട്ടിനയച്ചു കൊണ്ട് ദിവസവും എട്ട് മണിക്കൂര്‍ തള്ളിനീല്‍ക്കാനാരും പഠിപ്പിക്കാതെ തന്നെ ശീലിച്ചു. ഒരോ മണിക്കൂര്‍ ഇടവിട്ട്‌ ബോയിലര്‍ റൂമില്‍ കേറി വിവിധതരം മാപിനികളിലെ അളവുകള്‍ രെജിസ്റ്ററില്‍ അടയാളപ്പെടുത്തണം. പരമാവധി അഞ്ച് മിനിറ്റ് തികച്ച് വേണ്ട ഇത് ചെയ്യാന്‍, പത്ത് മിനിറ്റിലധികം ബോയിലറിന്‍റെ ചൂടും അതിജീവിച്ചവിടെ നില്‍ക്കാനുമാവില്ല

വിറയ്ക്കുന്ന മൊബൈല്‍ ഫോണാണ് സ്ഥലകാലബോധം തിരികെ നല്‍കിയത്. ബാബുവാണ് വിളിക്കുന്നത്‌, അവന്‍ ജോലിക്കെത്തി കാണും. എന്നെയവിടെ കാണാത്തതു കൊണ്ടുള്ള വിളിയാണ്. മൂന്ന് വര്‍ഷം മുമ്പ് വാങ്ങിച്ച ഫോണില്‍  ഇപ്പോള്‍ ഇടി വെട്ടുന്ന ശബ്ദത്തില്‍ അലറിയാലേ അപ്പുറത്തെന്തെങ്കിലും കേള്‍ക്കൂ! നന്നാക്കാന്‍ കൊണ്ട് പോയപ്പോള്‍ കടയിലെ പയ്യന്‍റെ വക ഒരുപദേശം. "മാറ്റിക്കളയ് സാറേ, ഇതിനി നന്നാക്കണ കാശ് കൊണ്ട് പുതിയൊരെണ്ണം വാങ്ങിക്കാം". കഴിഞ്ഞ മുപ്പതു വര്‍ഷമായി പണിമുടക്കാത്തൊരു ബോയിലറിന്‍റെ കനിവില്‍ തീര്‍ത്ത ജീവിതമാണ് എന്‍റെതന്ന് അവനറിയില്ലല്ലോ. അവന്‍റെ ഉപദേശമവിടെ തന്നെയുപേഷിച്ച് ഫോണുമായി തിരിച്ചു പോന്നു. ഫയര്‍ എക്സ്റ്റിഗ്ഷറില്‍ നിന്നുയര്‍ന്ന പുകയും, ശബ്ദവും എന്നെ വീണ്ടും അസംബ്ലി പോയന്‍റിലേക്ക് കൂട്ടി കൊണ്ട്‌ വന്നു. ഫയര്‍ എക്സ്റ്റിഗ്ഷര്‍ പ്രവര്‍ത്തിപ്പിച്ച് കാണിച്ചതോട് കൂടി, ഡ്രില്‍ നാടകത്തിന് തിരശീല വീണു. ലിഫ്റ്റില്‍ ഉണ്ടായേക്കാവുന്ന തള്ളല്‍ മുന്നില്‍ കണ്ട്, എല്ലാവരും അങ്ങോട്ട്‌ പാഞ്ഞു. ബാബുവിനെ വിളിച്ചു, അടുത്ത ഷിഫ്റ്റില്‍ വീണ്ടും ഞാന്‍ തന്നെ വരുമെന്നറിയിച്ചു. അടുത്ത ഞായറാഴ്ച, ഒഴിവാക്കാന്‍ പറ്റാതെ പോയൊരു കല്യാണം കൂടാന്‍ വേണ്ടിയുള്ള അഡ്ജസ്റ്റ്മെന്ടുകളാണ്. ഷിഫ്റ്റില്‍ ജോലി ചെയ്യുന്നവന് ശെനിയോ, ഞായറോ, പകലോ, രാത്രിയോ ഇല്ലെന്ന് കല്യാണം വിളിക്കുന്നവന് അറിയേണ്ട കാര്യമില്ലല്ലോ

ഇവിടെയിപ്പോള്‍ ശേഷിക്കുന്നത് ഞാനും, കാറ്റ്‌ പോയ ആ ഫയര്‍ എക്സിറ്റിഗ്ഷറും മാത്രം. ഇത് പോലെയൊരു ഫയര്‍ എക്സിറ്റിഗ്ഷര്‍ ആയിരുന്നു ആറ് മാസം മുന്‍പ് വരെ ഞങ്ങളുടെ ബോയിലര്‍ റൂമിന്‍റെ ഡോര്‍ സ്റ്റോപ്പര്‍. മീറ്റര്‍ റീഡ്‌ ചെയ്യാന്‍ ബോയിലര്‍ റൂമിലേക്ക് കേറുമ്പോള്‍ അകത്ത് ആളുണ്ടെന്നറിയിക്കാന്‍ ഫയര്‍ എക്സിറ്റിഗ്ഷര്‍ എടുത്ത് വക്കണമെന്നത്, കൂട്ടത്തിലെ കാരണവരായ വര്‍ഗീസേട്ടന്‍ കൊണ്ടുവന്ന നിയമമാണ്.

ഗേറ്റിലേക്ക് നടക്കുമ്പോള്‍, ഓഡിറ്ററുമായി ചെയര്‍മാന്‍റെ കാര്‍ ഗസ്റ്റ്ഹൌസില്‍ നിന്ന് പുറത്തേക്ക് പോവുന്നത് കണ്ടു. ഇത്തവണ എങ്ങിനെയും ആരോഗ്യ-സുരക്ഷക്കുള്ള ദേശിയ പുരസ്‌കാരം വാങ്ങിക്കുമെന്ന വാശിയിലാണ് ചെയര്‍മാന്‍. ഒരാഴ്ച്ചയായി ഹിന്ദിക്കാരനായ ഓഡിറ്റര്‍ എത്തിയിട്ട്. കാറ് പോയതിന് തൊട്ട് പുറകിലായി ജോസും അവിടേക്കെത്തി. ജോസാണ് ഇപ്പോള്‍ ഗസ്റ്റ്‌ഹൗസിന്‍റെ കെയര്‍ടെയ്കര്‍. ജോസിനെ ചെയര്‍മാന്‍ നേരിട്ട് ഇടപെട്ടാണ്, രാമേട്ടന്‍ റിട്ടയര്‍ ചെയ്ത ഒഴിവില്‍ ഗസ്റ്റ്‌ഹൗസിലേക്ക് മാറ്റിയത്. കാണാതിരിക്കാനും, കേള്‍ക്കാതിരിക്കാനും, പറയാതിരിക്കാനുമുള്ള അവന്‍റെ കഴിവ് ചെയര്‍മാനും അറിയാവുന്നതാണല്ലോ.
"എങ്ങനെ ഉണ്ട് ജോസേ ഓഡിറ്റര്‍?"
"ആദ്യത്തെ പുകിലൊക്കെ കണ്ടപ്പോള്‍ ഞാന്‍ കരുതി ഇത്തവണത്തെ അവാര്‍ഡ് ഗോപിയാവുമെന്ന്. ചെയര്‍മാന്‍ എന്ത് മറിമായം ചെയ്തിട്ടാണാവോ, മൂന്നാം പക്കം ഓഡിറ്റര്‍ ഫ്ലാറ്റ്. ഓഡിറ്റ്‌ റിപ്പോര്‍ട്ട് ഇന്നലെ തന്നെ അയച്ചു കഴിഞ്ഞു. സംഗതി ഓക്കെയാണെന്നാണ് ചെയര്‍മാന്‍ പറഞ്ഞത്. അങ്ങിനെയെങ്കില്‍ ഇത്തവണത്തെ കേന്ദ്ര ഗവണ്‍മെന്റിന്റെ ആരോഗ്യ-സുരക്ഷ അവാര്‍ഡ്‌ നമുക്ക് തന്നെ കിട്ടും ചേട്ടാ. ഞാനീ പറഞ്ഞതൊന്നും വേറെയാരും അറിയണ്ട"
കൂടുതല്‍ നേരം സംസാരിക്കുന്നതിലെ അപകടം മണത്തിട്ടാവണം, കാന്റീനില്‍ എന്തോ പണിയുണ്ടെന്നും പറഞ്ഞ് ജോസ് പോയി.

ഇങ്ങിനെയും കാണുമോ സഹോദരന്മാര്‍, വര്‍ഗീസേട്ടന്‍റെ പോലെയേ അല്ല ജോസ്! ഞാന്‍ ജോലിയില്‍ പ്രവേശിക്കുമ്പോള്‍, ഇവിടത്തെ  ഏറ്റവും സീനിയറായിരുന്നു വര്‍ഗീസേട്ടന്‍. മൂക്കുമ്പോള്‍ കിട്ടുന്ന ഉദ്യോഗകയറ്റങ്ങള്‍, കൂടുതല്‍ പണിയോ പണമോ വേണ്ടെന്ന് പറഞ്ഞ് നിഷേധിക്കുകയായിരുന്നു പതിവ്. കുട്ടികളില്ലാത്ത വിഷമമാണ് വര്‍ഗീസേട്ടനെ ഇങ്ങനെ അലസനാക്കിയതെന്നെനിക്ക് തോന്നിയിട്ടുണ്ട്. ഇന്‍വെസ്റ്റ്‌മെന്‍റ് എന്ന വാക്ക് പോലും എന്താണെന്നറിയാത്തത് കൊണ്ട് പൈസക്കൊരിക്കലും മുട്ടുണ്ടായിരുന്നില്ല. പ്രേമിച്ച പ്രേമയെ വിവാഹം കഴിച്ചു. അതോടെ രണ്ട് കൂട്ടര്‍ക്കും ബന്ധുശല്യമില്ലാതായി. ഒളിച്ചും പാത്തും ബന്ധം മുറിയാതെ സൂക്ഷിച്ചിരുന്ന ഏക ബന്ധു, വല്ലപ്പോഴും നാട്ടില്‍ നിന്നെത്തിയിരുന്ന ഈ ജോസാണ്. നാളെ പ്രേമക്കൊരാവശ്യം വന്നാലുപകരിക്കാന്‍ എന്തെങ്കിലും കരുതണമെന്നുള്ള ഉപദേശത്തിന്, ചിരിയായിരുന്നു എപ്പോഴും മറുപടി. ഒരാളായി ഈ ലോകത്ത് തുടരേണ്ടന്നവര്‍ അന്നേ തീരുമാനിച്ചിരിക്കണം.

ആ നശിച്ച ദിവസത്തെയോരോ നിമിഷവും ഇന്നും കണ്‍മുന്‍പിലുണ്ട്. അന്ന് ഞാന്‍, ജോലിക്കെത്താന്‍ അല്‍പ്പം വൈകി. കമ്പനി ഗേറ്റിന്‍റെയടുത്തെത്തിയപ്പോള്‍ ഡ്യുട്ടിയിലുണ്ടായിരുന്ന വര്‍ഗീസേട്ടനെ വിളിച്ച് പൊയ്ക്കോളാന്‍ പറഞ്ഞു. ഓഫിസിലെത്തിയപ്പോള്‍ അളവുകളെല്ലാം വര്‍ഗീസേട്ടന്‍ രെജിസ്റ്ററില്‍  എഴുതി വച്ചിട്ടുണ്ട്. നല്ല വിശപ്പ്, വേഗം തന്നെ ബോയിലര്‍ റൂം പൂട്ടി കാന്റിനിലേക്ക് പോയി. സാവധാനമാണ് തിരികെ വന്നത്. ഏതാണ്ട് ഒരു മണിക്കൂറിന് ശേഷം അടുത്ത റീഡിംഗ് എടുക്കാന്‍ കേറിയപ്പോള്‍ ... ആദ്യം കണ്ടത് ബോയിലറിന്‍റെ ഭിത്തിയില്‍ ചോരയും മാംസവും ഉണങ്ങി പിടിച്ചൊരു കൈയടയാളമാണ്. പിന്നെ താഴെയല്‍പം മാറി വെന്തെരിയുന്ന വര്‍ഗീസേട്ടന്‍റെ ശവശരീരവും.

ഒറിജിനല്‍ കോലം

നിര്‍ത്താതെ നിലവിളിക്കുന്ന ഫയര്‍ അലാറം കേട്ട് ചിരിയാണ് വന്നത്, മോക്ക്‌ ഡ്രില്ലിന്‍റെ ഭാഗമായി ആറു മാസത്തിലൊരിക്കല്‍ മുടങ്ങാതെ കേള്‍ക്കുന്നതാണിത്. ആവശ്യമുള്ള സമയത്തൊന്നും ഒരലാറവും മുന്നറിയിപ്പ് തന്നിട്ടില്ല. ബോയിലര്‍ റൂമില്‍ കേറി, പ്രശ്നങ്ങളൊന്നുമില്ല എന്നുറപ്പു വരുത്തി പുറത്തേക്കിറങ്ങി. പുറത്ത് മീനസൂര്യന്‍ സര്‍വ്വപ്രതാപത്തോടെയും തിളച്ചുമറിയുന്നു, അസംബ്ലി പോയന്റിലേക്ക് നല്ല ദൂരമുണ്ട്. തിരിച്ച് ഓഫിസില്‍ കേറി കുടയും, ചോറ്റുപാത്രവുമെടുത്തു തിരക്കിട്ട് നടന്നു. അസംബ്ലി പോയന്‍റിലെത്താന്‍ വൈകിയാല്‍ ശിക്ഷ, ആവര്‍ത്തിച്ചുള്ള സുരക്ഷ അവബോധക്ലാസ്സുകളാണ്. അനുഭവിച്ചറിഞ്ഞ ശെരികള്‍ അവബോധക്ലാസ്സുകളിലെ കേട്ട് പഴകിയ പാഠങ്ങളെ എന്നും നിഷേധിച്ചിട്ടെയുള്ളൂ. കുത്തിനോവിക്കുന്ന കുറെ ഓര്‍മകളും, ഉത്തരമില്ലാത്ത കുറച്ച്  ചോദ്യങ്ങളും മാത്രമായിരിക്കും ക്ലാസ്സിന്‍റെ ബാക്കിപത്രം. തികട്ടി വന്ന എതിര്‍പ്പുകള്‍ , വീട്ടിലെ കാര്യമോര്‍ക്കുമ്പോള്‍ ഒരിക്കലും തൊണ്ട വിട്ട് പുറത്തേക്കിറങ്ങി വന്നില്ല. അല്ലെങ്കില്‍ തന്നെയിനി ചോദ്യങ്ങള്‍ക്കും ഉത്തരങ്ങള്‍ക്കുമെന്ത് പ്രസക്തി? അസംബ്ലി പോയന്‍റില്‍ ഏതാണ്ടെല്ലാവരും എത്തി കഴിഞ്ഞു. മരച്ചുവട്ടില്‍ കുടയും ചോറ്റുപാത്രവും ഒളിപ്പിച്ച് വെച്ച്, ഞാനും ആ കൂട്ടത്തിലേക്ക് ലയിച്ചു. സുരക്ഷാ ഉദ്യോഗസ്ഥന്മാര്‍ ആറു മാസത്തിലൊരിക്കല്‍ പണിയെടുക്കാന്‍ കിട്ടുന്ന ഏക അവസരം ആഘോഷിക്കുകയാണ്. പലതരം അഗ്നിശമന ഉപകരണങ്ങളെടുത്ത് അമ്മാനമാടുന്നു, അവയെ വാ തോരാതെ  പ്രശംസിക്കുന്നു... കമ്പനിയില്‍  പുതുതായി ചേര്‍ന്നവരെല്ലാം മുന്‍നിരയില്‍ സശ്രദ്ധയോടെ നിലയുറപ്പിച്ചിട്ടുണ്ട്. ലിഫ്റ്റ്‌ ഓഫ്‌ ചെയ്തത് മൂലം പടികളെറങ്ങേണ്ടി വന്നതിനെ ശപിച്ചും, വെയിലിനോട് കെറുവിച്ചും മനസ്സില്ലാമനസ്സോടെ ഞങ്ങള്‍ കുറച്ച് പേര്‍ ഏറ്റവും പുറകില്‍

പണ്ട് ചെയ്ത ഫയര്‍മാന്‍ സര്‍ട്ടിഫിക്കറ്റ്‌ കോഴ്സിന്‍റെ ഭാഗമായി ഇതില്‍ പല ഉപകരണങ്ങളും ഞാനന്ന് പയറ്റിയിട്ടുണ്ട്. ഇപ്പോഴോര്‍ക്കുമ്പോള്‍ അതെല്ലാം കഴിഞ്ഞ ജന്മത്തിലെന്ന പോലെ, മറന്ന് മങ്ങിയ ചില ഓര്‍മ്മകള്‍ മാത്രം. പോളി ടെക്നിക്കില്‍ ഒപ്പം പഠിച്ചിറങ്ങിയ മിടുക്കരില്‍ ഞാനല്ലാത്ത എല്ലാവര്‍ക്കും ഉടന്‍ തന്നെ ജോലി കിട്ടി. അവരിന്ന് സ്റ്റീല്‍ പ്ലാന്റുകളിലും, റിഫൈനറികളിലുമെല്ലാമായി കരി പുരണ്ട ജീവിതം നയിക്കുന്നു. ജോലി കിട്ടാത്ത ഭാഗ്യവാന്മാര്‍, കമ്പ്യൂട്ടര്‍ പഠനത്തിനായന്ന് ബാഗ്ലൂരിലേക്ക് വണ്ടി കേറി. അവരിന്ന് ശമ്പളം ഡോളറിലും പൌണ്ടിലുമായി വാങ്ങുന്നു. അന്നവരുടെ ബാഗ്ലൂരിലേക്കുള്ള ക്ഷണം, പഠിച്ച ട്രേഡിനോടുള്ള സ്നേഹം പറഞ്ഞ് നിഷേധിച്ചു. ബാഗ്ലൂരിലെ ജീവിതത്തിനും, കമ്പ്യുട്ടര്‍ കോഴ്സിനുമുള്ള ചെലവ് കൂടി അച്ഛനോടിരക്കാന്‍ മാത്രം ക്രൂരത മനസ്സില്‍ ബാക്കിയുണ്ടായിരുന്നില്ല. ജോലിയന്വേഷണം തുടര്‍കഥയാവുന്നതില്‍ മനംമടുത്ത് തുടങ്ങിയപ്പോള്‍ അച്ഛന്‍ തന്നെയാണ് ഫയര്‍മാന്‍ സര്‍ട്ടിഫിക്കറ്റ്‌ കോഴ്സിന്‍റെ ഗള്‍ഫിലെ ജോലി സാധ്യതയെ കുറിച്ച് പറഞ്ഞതും, ചേരാന്‍ നിര്‍ബന്ധിച്ചതും. എങ്ങിനെയുമെന്തെങ്കിലുമൊരു  ജോലിയൊപ്പിക്കാനുള്ള പരാക്രമത്തിനിടയിലായത് കൊണ്ട് ഞാനത് നിഷേധിച്ചില്ല. കോഴ്സ് തീരാന്‍ രണ്ട് മാസം ബാക്കിയുള്ളപ്പോഴാണ്, നാട്ടില്‍ തന്നെ റിഫൈനറിയില്‍ ഈ ജോലി ശെരിപ്പെട്ടത്. അന്ന് കോഴ്സ്‌ പൂര്‍ത്തിയാക്കാതെ നിര്‍ത്തേണ്ടി വന്നതില്‍ വലിയ വിഷമം തോന്നിയിരുന്നു. ഒരിക്കലും ഉപയോഗിക്കേണ്ടി വരാത്ത പാഠങ്ങളാണ് അതുവരെക്കും പഠിച്ചതെന്ന് പിന്നീടാണ് മനസ്സിലായത്‌. ദിവസം എട്ട് മണിക്കൂര്‍ ബോയിലര്‍ റൂമിന്‍റെ തൊട്ട് പുറത്തുള്ള കസേരയില്‍ ചിന്തകളെ നായാട്ടിനയച്ചു കൊണ്ട്  ഉറങ്ങാതെയിരിക്കണം. ഒരോ മണിക്കൂര്‍ ഇടവിട്ട്‌ ബോയിലര്‍ റൂമില്‍ കേറി വിവിധതരം മാപിനികളിലെ അളവുകള്‍ രെജിസ്റ്ററില്‍ അടയാളപ്പെടുത്തണം. പരമാവധി അഞ്ച് മിനിറ്റ് തികച്ച് വേണ്ട, ഇതിന്. പത്ത് മിനിറ്റിലധികം ബോയിലറിന്‍റെ ചൂട് അതിജീവിച്ച് അവിടെ നില്‍ക്കാന്‍ കഴിയില്ല‍. ഒരു മാസത്തെ പ്രവര്‍ത്തിപരിചയമുള്ള ആര്‍ക്കും കൃത്യമായി അളവുകള്‍ കസേരയിലിരുന്ന് തന്നെയെഴുതാന്‍ കഴിയും, എങ്കിലും അങ്ങിനെയാരും ചെയ്യാറില്ല. ബോയിലറുകളുടെ മടുപ്പിക്കുന്ന ഈ കണിശത ഞങ്ങളെ ഭ്രാന്ത് പിടിപ്പിച്ചു. വിരസമായ നിമിഷങ്ങളില്‍ അലസമായി ജീവിക്കാന്‍ വിധിക്കപ്പെട്ട ഞങ്ങള്‍ , പുറത്തു നിന്ന് നോക്കുന്നവര്‍ക്കെന്നും മഹാഭാഗ്യവാന്മാരായിരുന്നു.

വിറയ്ക്കുന്ന മൊബൈല്‍ ഫോണാണ് സ്ഥലകാലബോധം തിരികെ നല്‍കിയത്. ബാബുവാണ് വിളിക്കുന്നത്, അവന്‍ ജോലിക്കെത്തി കാണും. എന്നെയവിടെ കാണാത്തതു കൊണ്ടുള്ള വിളിയാണ്. ഫോണ്‍ കട്ട് ചെയ്ത്, പരിഭ്രമിക്കേണ്ടെന്ന് എസ് എം എസ് അയച്ചു. മൂന്ന് വര്‍ഷം മുമ്പ് വാങ്ങിച്ച ഫോണാണ്, ഇപ്പോള്‍ ഇടി വെട്ടുന്ന ശബ്ദത്തില്‍ അലറിയാലേ, അപ്പുറത്തെന്തെങ്കിലും കേള്‍ക്കൂ. നന്നാക്കാന്‍ കൊണ്ട് പോയപ്പോള്‍ കടയിലെ പയ്യന്‍റെ വക ഒരുപദേശം.
"മാറ്റിക്കളയ് സാറേ, ഇതിനി നന്നാക്കണ കാശ് കൊണ്ട് പുതിയൊരെണ്ണം വാങ്ങിക്കാം".
അവന്‍റെ ഉപദേശമവിടെ തന്നെയുപേഷിച്ച്, എന്‍റെ ഫോണുമായി തിരിച്ചു വന്നു. സാധനങ്ങള്‍ കേടാകാന്‍ കാത്തിരിക്കുന്ന മകനോട് പോലുമല്‍പ്പം സഹിഷ്ണുത പുലര്‍ത്താനാവാത്തതിന്‍റെ കാരണം, അവന്‍റെ അമ്മ കരുതുംപോലെ പിശുക്ക് മാത്രമല്ല. കഴിഞ്ഞ മുപ്പതു വര്‍ഷമായി പണിമുടക്കാത്തൊരു ബോയിലറിന്‍റെ കനിവില്‍ തീര്‍ത്ത ജീവിതമാണ് എന്‍റെത്. വീണ്ടും ചിന്തകള്‍ക്ക് തടയിട്ട് കൊണ്ട്, ഫയര്‍ എക്സ്റ്റിഗ്ഷറില്‍ നിന്നുയര്‍ന്ന പുക  അവിടെയാകെ നിറഞ്ഞു. ഫയര്‍ എക്സ്റ്റിഗ്ഷര്‍ പ്രവര്‍ത്തിപ്പിച്ച് കാണിക്കുകയാണ്. ആള്‍കൂട്ടത്തിന് നടുവിലായിട്ടിരിക്കുന്ന തീ, കൂട്ടത്തില്‍ നിന്നാരെങ്കിലും കെടുത്തി കാണിക്കണം. നറുക്ക് വീണത്‌ മുന്‍നിരയില്‍ നിന്നൊരു യുവ എഞ്ചിനിയറിന്. വര്‍ഷങ്ങളോളം സിലിണ്ടറില്‍ അടിച്ചമര്‍ത്തി വെച്ചിരുന്ന പൊക പുറത്തേക്ക് കുതിച്ചു, നിനച്ചിരിക്കാതെ കിട്ടിയ സ്വാതന്ത്ര്യതള്ളിച്ചയില്‍ തീ കണ്ണടച്ച് തുറക്കും വേഗത്തില്‍ അപ്രത്യക്ഷമായി. അതോട് കൂടി ആ നാടകത്തിന് തിരശീല വീണു. ലിഫ്റ്റില്‍ ഉണ്ടായേക്കാവുന്ന തള്ളല്‍ മുന്നില്‍ കണ്ട്, എല്ലാവരും അങ്ങോട്ട്‌ പാഞ്ഞു. ബാബുവിനെ വിളിച്ചു, അടുത്ത ഷിഫ്റ്റില്‍ വീണ്ടും ഞാന്‍ തന്നെ വരുമെന്നറിയിച്ചു. അടുത്ത ഞായറാഴ്ച, ഒഴിവാക്കാന്‍ പറ്റാതെ പോയൊരു കല്യാണം കൂടാന്‍ വേണ്ടിയുള്ള അഡ്ജസ്റ്റ്മെന്ടുകളാണ്. ഷിഫ്റ്റില്‍ ജോലി ചെയ്യുന്നവന് ശെനിയോ, ഞായറോ, പകലോ, രാത്രിയോ ഇല്ലെന്ന് കല്യാണം വിളിക്കുന്നവന് അറിയേണ്ട കാര്യമില്ലല്ലോ.

ഇവിടെയിപ്പോള്‍ ശേഷിക്കുന്നത് ഞാനും, കാറ്റ്‌ പോയ ആ ഫയര്‍ എക്സിറ്റിഗ്ഷറും മാത്രം. ഇത് പോലെയൊരു ഫയര്‍ എക്സിറ്റിഗ്ഷര്‍ ആയിരുന്നു ആറ് മാസം മുന്‍പ് വരെ ഞങ്ങളുടെ ബോയിലര്‍ റൂമിന്‍റെ ഡോര്‍ സ്റ്റോപ്പര്‍ . ഇന്നലെയുടെ ശവപ്പറമ്പ് മാന്താന്‍ നില്‍ക്കരുതെന്ന മനശാസ്ത്രഞന്‍റെ ഉഗ്രശാസനം മറന്നിട്ടല്ല. ഓര്‍‌മ്മകളില്‍ തീ കോരിയിട്ട് കൊണ്ടിത്തരം കാഴ്ചകള്‍ , ക്ഷണിക്കാതെ കേറി വരുമ്പോള്‍ ഞാന്‍ നിസ്സഹയാനാണ്. എങ്കിലും അന്നെല്ലാം വിടാതെ പിന്തുടര്‍ന്നിരുന്ന ആ ഓര്‍മകളെ ഏറെക്കുറെയൊക്കെ കാലം ആട്ടിയോടിച്ചു. മായാത്തതൊരു  കൈപ്പത്തിയുടെ ചിത്രം മാത്രം. അതിപ്പോഴും എന്‍റെ പകലുകളില്‍ , രാത്രികളില്‍ ,  ജോലിയുടെ ഇടവേളകളില്‍ എല്ലാം തെളിഞ്ഞ് വരും. മീറ്റര്‍ റീഡ്‌ ചെയ്യാന്‍ ബോയിലര്‍ റൂമിലേക്ക് കേറുമ്പോള്‍ വാതിലടയാതിരിക്കാന്‍ ഫയര്‍ എക്സിറ്റിഗ്ഷര്‍ എടുത്ത് വക്കുകയായിരുന്നു അക്കാലത്തെ പതിവ്. യഥാര്‍ത്ഥത്തില്‍ പുറത്തു നിന്നൊരാള്‍ പൂട്ടിയാല്‍ പോലും, അകത്തുള്ള ആള്‍ക്ക് അത് തുറന്നിറങ്ങി വരാന്‍ സാധിക്കുന്ന രീതിയിലായിരുന്നു പൂട്ടിന്റെ ഡിസൈന്‍. കാലത്തിന് ആകെ പരിക്കേല്‍പ്പിക്കാന്‍ കഴിഞ്ഞത് ആ പൂട്ടില്‍ മാത്രമാണ്. പൂട്ട്‌ മാറ്റിവെക്കാന്‍ വേണ്ട എഴുത്ത് കുത്തുകള്‍ നടത്തുന്നതിനേക്കാള്‍ എളുപ്പം, ഫയര്‍ എക്സിറ്റിഗ്ഷര്‍ എടുത്ത് വെക്കുന്നതായിരുന്നു. വയസ്സന്‍ ബോയിലറിനോട് ഞങ്ങള്‍ക്കുള്ള ആദരവ്‌ പര്‍ച്ചേസ്‌ വിഭാഗത്തിനില്ല. എന്തെങ്കിലുമൊരു കാരണം കിട്ടാന്‍ കാത്തിരിക്കുകയാണ് അവര്‍ പുതിയൊരെണ്ണം ഇന്‍സ്റ്റാള്‍ ചെയ്യാന്‍. പുതിയതിന്‍റെ ഗുണഗണങ്ങള്‍ വര്‍ണ്ണിക്കാന്‍ തുടങ്ങിയാല്‍ പര്‍ച്ചേസ്‌ മാനെജറിന് പത്ത് നാക്കാണ്, കുടുംബസമേതം വിദേശ യാത്ര ചെയ്തിട്ട് കുറച്ചായെന്നു തോന്നുന്നു. പുതിയ തരം ബോയിലറില്‍ പത്ത് മിനിറ്റ് കൂടുമ്പോള്‍ മീറ്റര്‍ റീഡിംഗ് താനേ തന്നെ കമ്പ്യൂട്ടറിലേക്ക് രേഖപ്പെടുത്തും, ലോകത്തെവിടെയിരുന്നും നിരീക്ഷിക്കാം, എന്തെങ്കിലും തകരാര്‍ ഉണ്ടെങ്കില്‍ അലാറം, ഫോണിലേക്ക് എസ് എം എസ് അങ്ങിനെ പല പല സൌകര്യങ്ങള്‍. വര്‍ണ്ണന ഉപസംഹരിക്കുക 'റിഫൈനറിയുടെ നഷ്ട്ടം', 'അനാവശ്യമായ തസ്തികകള്'‍, 'ഓട്ടോമേഷന്‍റെ അനിവാര്യത' എന്നിങ്ങനെയുള്ള സ്ഥിരം പഴിചാരലുകളില്‍ ആവും. പഴയ ബോയിലറിനോടൊപ്പം ഞങ്ങള്‍ അഞ്ച് പേരെയും സ്ക്രാപ്പിലേക്ക് തള്ളാനുള്ള കാരണം ഞങ്ങളായി ഉണ്ടാക്കി കൊടുക്കേണ്ടെന്ന് ഞങ്ങളും കരുതി.

മരച്ചുവട്ടിലൊളിപ്പിച്ച് വെച്ച കുടയും ചോറ്റുപാത്രവും എടുത്തു, ഇനി പരാതികള്‍ കാത്തിരിക്കുന്ന വീട്ടിലേക്ക്. വല്ലാത്തൊരു കുളിര്‍മയാണ് ഈ മരത്തണലുകള്‍ക്ക്, ഒരു കോണ്‍ക്രീറ്റ് തണലിനും തരാനാവാത്തൊന്ന്. കുറച്ചു നേരം ആ മരത്തണലില്‍ ഇരുന്നു. ഓഡിറ്ററുമായി ചെയര്‍മാന്‍റെ കാര്‍ ഗസ്റ്റ്ഹൌസില്‍ നിന്ന് പുറത്തേക്ക് പോയി. പണ്ട് ഈ റിഫൈനറി ഇരിക്കുന്നിടം മുഴുവന്‍ കൊടുംകാടായിരുന്നു. ഗസ്റ്റ്ഹൌസിന് ചുറ്റിലുമായി വനത്തിന്‍റെ ചില അവശേഷിപ്പുകള്‍ ഇന്നും ബാക്കിയുണ്ട്. കാട് റിഫൈനറിയായതറിയാത്ത ദേശാടനപക്ഷികള്‍ ഇപ്പോഴും ഇവിടം സന്ദര്‍ശിക്കുന്നു. കിളികള്‍ ചെയര്‍മാന്‍റെയൊരു ദൌര്‍ഭല്യമാണ്, അവക്ക് സ്വസ്ഥമായി വന്ന് ചേക്കേറാനുള്ള എല്ലാ സൌകര്യങ്ങളും അവിടെയുണ്ട്‌. ഇത്തവണ എങ്ങിനെയും ആരോഗ്യ-സുരക്ഷക്കുള്ള ദേശിയ പുരസ്‌കാരം വാങ്ങിച്ചെടുക്കണമെന്ന വാശിയിലാണ് ചെയര്‍മാന്‍. ഒരാഴ്ച്ചയായി ഹിന്ദിക്കാരനായ ഓഡിറ്റര്‍ എത്തിയിട്ട്. കാറ് പോയതിന് തൊട്ട് പുറകിലായി ജോസ് അവിടേക്കെത്തി. മിടുക്കനാണ്, വെറും അഞ്ച് മാസം കൊണ്ട് അവന്‍ എല്ലാവരെയും കയ്യില്ലെടുത്തു കഴിഞ്ഞു. കാന്‍റീനിലാണ് ജോലിക്ക് കേറിയതെങ്കിലും ഇപ്പോള്‍ ഗസ്റ്റ്‌ഹൗസിന്‍റെ കെയര്‍ടെയ്കര്‍ ആണ്. വെറുതെയിരിക്കാന്‍ കഴിയാത്ത, എന്തും ചെയ്യാന്‍ തയ്യാറായ ജോസിനെ ചെയര്‍മാന്‍ നേരിട്ട് ഇടപെട്ടാണ്, രാമേട്ടന്‍ റിട്ടയര്‍ ചെയ്ത ഒഴിവില്‍ ഗസ്റ്റ്‌ഹൗസിലേക്ക് മാറ്റിയത്. കാണാതിരിക്കാനും, കേള്‍ക്കാതിരിക്കാനും, പറയാതിരിക്കാനുമുള്ള അവന്‍റെ കഴിവ് ചെയര്‍മാനും അറിയാവുന്നതാണല്ലോ.
"എങ്ങനെയുണ്ട് ജോസേ ഓഡിറ്റര്‍ ?"
"ആദ്യത്തെ പുകിലൊക്കെ കണ്ടപ്പോള്‍ ഞാന്‍ കരുതി ഇത്തവണത്തെ അവാര്‍ഡ് ഗോപിയാവുമെന്ന്. ചെയര്‍മാന്‍ എന്ത് മറിമായം ചെയ്തിട്ടാണാവോ, മൂന്നാം പക്കം ഓഡിറ്റര്‍ ഫ്ലാറ്റ്. മൂന്നാര്‍ ക്ലബിലും, കുമരകം ഹൗസ്‌ ബോട്ടിലും, ചെറായി റിസോര്‍ട്ടിലുമെല്ലാമായി എഴുതി തീര്‍ത്ത ഓഡിറ്റ്‌ റിപ്പോര്‍ട്ട് ഇന്നലെ തന്നെ അയച്ചു കഴിഞ്ഞു. സംഗതി ഓക്കെയാണെന്നാണ് ചെയര്‍മാന്‍ പറഞ്ഞത്. അങ്ങിനെയെങ്കില്‍ ഇത്തവണത്തെ കേന്ദ്ര ഗവണ്‍മെന്റിന്റെ ആരോഗ്യ-സുരക്ഷ അവാര്‍ഡ്‌ നമുക്ക് തന്നെ കിട്ടും ചേട്ടാ. എന്‍റെ പൊന്ന് ചേട്ടാ, ഞാനീ പറഞ്ഞതൊന്നും ഇപ്പോള്‍ വേറെയാരും അറിയണ്ട, ചേട്ടനോടായത് കൊണ്ട് മാത്രം പറഞ്ഞതാണ്."
കൂടുതല്‍ നേരം സംസാരിക്കുന്നതിലെ അപകടം മണത്തിട്ടാവണം, കാന്റീനില്‍ എന്തോ പണിയുണ്ടെന്നും പറഞ്ഞ് ജോസ് പോയി.

ഇങ്ങിനെയും കാണുമോ സഹോദരന്മാര്‍ , വര്‍ഗീസേട്ടനുമായി ഒരു സാമ്യവും ഇല്ല ജോസിന്. ഞങ്ങളുടെ കൂട്ടത്തിലെ സീനിയറായിരുന്നു വര്‍ഗീസേട്ടന്‍. മൂക്കുമ്പോള്‍ കിട്ടുന്ന ഉദ്യോഗകയറ്റങ്ങള്‍ , കൂടുതല്‍ പണിയോ പണമോ വേണ്ടെന്ന് പറഞ്ഞ് നിഷേധിക്കുകയായിരുന്നു പതിവ്. കുട്ടികളില്ലാത്ത വിഷമമാണ് വര്‍ഗീസേട്ടനെ ഇങ്ങനെ അലസനാക്കിയതെന്നെനിക്ക് തോന്നിയിട്ടുണ്ട്. ഇന്‍വെസ്റ്റ്‌മെന്‍റ് എന്ന വാക്ക് പോലും എന്താണെന്നറിയാത്തത് കൊണ്ട് പൈസക്കൊരിക്കലും മുട്ടുണ്ടായിരുന്നില്ല. ഒരീടും വേണ്ടാത്തൊരു പലിശരഹിത ബാങ്കായിരുന്ന വര്‍ഗീസേട്ടന്‍, നസ്രാണികള്‍ക്കൊരു കളങ്കമാണ്. പ്രേമിച്ച പ്രേമയെ വിവാഹം കഴിച്ചു. അതോടെ രണ്ട് കൂട്ടര്‍ക്കും ബന്ധുശല്യമില്ലാതായി. ഒളിച്ചും പാത്തും ബന്ധം മുറിയാതെ സൂക്ഷിച്ചിരുന്നത്, വല്ലപ്പോഴും നാട്ടില്‍ നിന്നെത്തിയിരുന്ന ജോസാണ്. നാളെ പ്രേമക്കൊരാവശ്യം വന്നാലുപകരിക്കാന്‍ എന്തെങ്കിലും കരുതണമെന്നുള്ള ഉപദേശത്തിന്, ചിരിയായിരുന്നു എന്നും മറുപടി. ഒരാളായി ഈ ലോകത്ത് തുടരേണ്ടന്നവര്‍ മുന്‍പേ തീരുമാനിച്ചിരുന്നോ? ആ നശിച്ച ദിവസത്തെയോരോ നിമിഷവും ഇന്നും കണ്‍മുന്‍പിലുണ്ട്. അന്ന് ഞാന്‍, ജോലിക്കെത്താന്‍ അല്‍പ്പം വൈകി. കമ്പനി ഗേറ്റിന്‍റെയടുത്തെത്തിയപ്പോള്‍ ഡ്യുട്ടിയിലുണ്ടായിരുന്ന വര്‍ഗീസേട്ടനെ വിളിച്ച് പൊയ്ക്കോളാന്‍ പറഞ്ഞു. ഓഫീസിലെത്തിയപ്പോള്‍ അളവുകളെല്ലാം വര്‍ഗീസേട്ടന്‍ നേരത്തെതന്നെ രെജിസ്റ്ററില്‍  എഴുതി വച്ചിട്ടുണ്ടായിരുന്നു, ഒപ്പിടേണ്ട പണിയേ ബാക്കി വച്ചിട്ടുള്ളൂ. നല്ല വിശപ്പുണ്ടായിരുന്നത് കൊണ്ട്, വേഗം തന്നെ ഒപ്പുമിട്ട് ബോയിലര്‍ റൂമും പൂട്ടി കാന്റിനിലേക്ക് പോയി. സാവധാനമാണ് തിരിച്ച് വന്നത്, ഒരു മണിക്കൂറിന് ശേഷം അടുത്ത റീഡിംഗ് എടുക്കാന്‍ കേറിയപ്പോള്‍ ....
 
ആദ്യം കണ്ടത് ബോയിലറിന്‍റെ ഭിത്തിയിലെ  ചോരയും മാംസവും ഉണങ്ങി പിടിച്ച കൈപ്പത്തി അടയാളമാണ്.
പിന്നെ താഴെയല്‍പം മാറി വെന്തെരിയുന്നൊരു ശവശരീരവും.